Dankjewel lieve tante...

Volgende week staat de preloved kleding weer op de voorgrond bij Otters & Flamingo’s. Vandaag heb ik nood aan een persoonlijke blog.

Deze week duwde ik bewust op de pauzeknop om samen met mijn familie afscheid te kunnen nemen van mijn tante. Nu de drukte voorbij is plooien we even terug op onszelf om te reflecteren, stil te worden en na te denken… Ik ben me bewust van de moeilijke periode voor ons, maar toch voel ik naast het verdriet ook al een plaatsje voor dankbaarheid en mooie herinneringen in mijn hart....

Afscheid moeten nemen van mijn enige tante is hard. Ze was een mooi en echt mens. Afscheid nemen is zwaar. Rouw is zwaar, rouwarbeid, omdat het iets is dat je meeneemt in alle kleine en grote dingen die je doet doorheen de dag. Alles komt op een of andere manier weer goed, maar het gemis blijft... Mijn tante was de warme kracht die de familie altijd samen bracht rond tafel om te feesten, maar ook op moeilijke momenten… Zorgzaam en attent voor iedereen die haar omringde. Een sterke vrouw… en ik heb het privilege gehad om dicht bij haar te mogen staan en veel van haar te mogen leren. Dankjewel, lieve tante.

Sta niet aan mijn graf, ween niet.

Ik ben er niet. Ik slaap niet.

Ik ben duizend winden die waaien.

Ik ben de diamanten glinstering in de sneeuw.

Ik ben het zonlicht op het rijpe graan.

Ik ben de zachte herfstregen.

Wanneer je ontwaakt in de stilte van de ochtend.

ben ik de plotse vlucht omhoog

Van stille vogels die vliegen in cirkels.

Ik ben de zachte sterren die schijnen in de nacht.

Sta niet aan mijn graf, huil niet;

Ik ben er niet. Ik ben niet gestorven.

Mary Elizabeth Frye

Alsof mijn tante er zelf voor zorgde om mij te laten voelen hoeveel ik ook voor haar betekende, kwam het gedicht dat ik enkele dagen geleden op mijn socials postte terug tijdens de afscheidsplechtigheid. Op dat moment kwam er ook een foto voorbij die ik nam tijdens Kerst van mijn nonkel en tante samen aan haar fornuis, waar ze zo graag stond om te koken en te zorgen voor alles en iedereen. Het was voor mij een emotioneel moment en een troostende gedachte die me de kracht gaf die ik nodig had om zelf mijn afscheidsbrief te kunnen lezen.

Ik schreef een tijdje geleden dat ik mijn liefde voor rommelmarktjes van mijn grootouders meekreeg. Ik besefte deze week dat ook mijn tante er voor iets tussen zat. Ik keek als kind al enorm naar haar op. Zij verzamelde oude porseleinen varkens en ik ging voor de uitgebreide dierencollectie. Haar collectie Suskes & Wiske’s zette mij er toe aan om een collectie Jommeke’s te beginnen. Ook echt met de oude edities, zonder kleur, gele bladeren, een muf geurtje, in volledig oud Nederlands en met edities vol woorden die nu niet als woke beschouwd worden. En toch is dat een deeltje uit mijn verleden dat hier een plekje heeft in de boekenkast,een vleugje nostalgie dat blijft, voor altijd...

Ik wil elke dag proberen om naar de wereld te kijken met de verwondering van een kind. Daar was mijn tante goed in… met mij als kind… met mijn nichtje en neefje… en nu met mijn meisjes en haar kleindochtertje. Samen op ontdekking gaan en nieuwe dingen uitproberen met een Pipi Langkous-mentaliteit: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Dat gaat mij nooit lukken op de manier dat zij het deed, maar ik ga toch proberen om dat op mijn unieke manier verder te zetten. Kiezen om elke dag te genieten van de kleine en grote dingen die op ons pad komen… Momentjes creëren om samen te delen, vooral veel warmte delen met de mensen rondom me. Relativeren en met de nodige dosis plantrekkerij zorgen voor iedereen rondom me… en ja, ook voor mezelf.

Ik ga nooit meer op dezelfde manier naar ‘I have a dream’ van ABBA luisteren. Wat een prachtige tekst:

“I Have a Dream, a song to sing
To help me cope, with anything
If you see the wonder, of a fairy tale
You can take the future, even if you fail

I believe in angels
Something good in everything I see
I believe in angels
When I know the time is right for me
I'll cross the stream, I Have a Dream

I Have a Dream, a fantasy
To help me through, reality
And my destination, makes it worth the while
Pushin' through the darkness, still another mile

…”

Op moeilijke momenten ga ik dit lied nog vaak beluisteren en ervoor zorgen dat ik doorzet om mijn tante trots te maken.

Liefs,

                           Marleen